Een kijkje in de werkdag van Serdar Arslan: groot trauma, longtransplantatie en een mooi Sinterklaascadeau
Serdar Arslan is zorgprofessional bij A-PIC. Hij en zijn team worden ingehuurd door ziekenhuizen en zorginstanties. In dit blog vertelt Serdar over zijn dag op de afdeling anesthesiologie in het UMC Utrecht tijdens een van de bekendere dagen van het jaar: 5 december.
Vandaag staat Serdar om 06:00 uur op, net zoals elke dag. Het weekend begint hij met zijn standaard ritueel, namelijk zes kilometer hardlopen. Na het douchen ontbijt hij met zijn partner en leest hij de krant. Hij vertelt zijn partner dat hij dienst heeft, zodat ze geen rekening met hem hoeft te houden. Dat is vandaag maar goed ook, want het belooft een drukke en hectische dienst te worden.
Mijn dag begint met een traumapatiënt
Om 14:30 uur ben ik gearriveerd in het UMC Utrecht. Omgekleed en wel sta ik om 15:00 uur op het operatiecomplex. Ik zoek mijn collega van de dag, Mariëtte, om even polshoogte te nemen hoe het ervoor staat. Mariëtte is bezig met een patiënt met een groot trauma die een paar uur geleden is binnengekomen.
De patiënt heeft meerdere fracturen in het lichaam. Gelukkig is de patiënt verder stabiel en de traumachirurgen opereren de laatste zaken. Maar de nek is nog niet vrijgegeven. De patiënt wordt aan mij en de anesthesioloog van dienst overgedragen. Rond 16:00 uur krijg ik een belletje van de anesthesioloog: “Serdar, ik wil de traumapatiënt uit de anesthesie leiden. Kun jij helpen?” We plaatsen de patiënt over naar de recovery, waar hij uit voorzorg bewaakt, beademd en rustig wakker gemaakt wordt.
Ik ben net klaar met de eerste patiënt als mijn aandacht wordt getrokken door een tweede patiënt. Ik overleg met de anesthesioloog en arts-assistent anesthesioloog, want deze patiënt moet een dubbele longtransplantatie ondergaan. De LOTX voor de dubbele longtransplantatie heb ik eerder vandaag al klaargezet. Maar voor de transplantatie gaat beginnen, willen we eerst een andere patiënt van de intensive care halen en behandelen. Deze staat op de lijst als ‘B-spoed’, wat betekent dat de patiënt binnen 8 uur op de operatietafel moet liggen. Natuurlijk lees ik eerst zijn gegevens even door. Maar opeens schrik ik.
Van een kies trekken naar slecht nieuws
De naam van de patiënt zegt me al iets, want ik heb deze patiënt een week eerder geïntubeerd en naar de intensive care gebracht. Het feit dat de patiënt hier nog steeds is, betekent dat hij nog niet van de ic af is. Dat is geen goed nieuws en onverwacht. De patiënt kwam namelijk een week geleden met iets vrij onschuldigs binnen. Hij had een kies laten trekken bij de tandarts. Het was echter gaan ontsteken, waardoor hij een kaak abces kreeg. Hierdoor had de patiënt last van benauwdheid, weinig lucht en moeite met slikken. Dit is voor ons de lastigste en moeilijkste uitdaging die er is. We willen niet in een scenario komen waarin we niet kunnen intuberen en ventileren. Om ervoor te zorgen dat de operatie goed verloopt, staan meerdere collega’s van verschillende disciplines op de operatiekamer, klaar om in te grijpen als dat nodig is. Gelukkig verliep alles goed met extra hulp van de anesthesioloog uit het WKZ.
We komen aan op de intensive care en worden door twee collega’s begeleid naar zijn kamer. De patiënt is suf, maar hoort ons wel. Ik stel me voor en zei dat ik hem vorige week nog had gezien. De patiënt knippert met zijn ogen. Ook aan de aanwezige familie stellen we ons even voor en leggen we nogmaals uit wat we gaan doen. We zullen nu de patiënt eerst verder sederen met slaapmiddelen voordat we op transport gaan, zodat zijn lichaam de intubatie tube accepteert. Vervolgens sluiten we de patiënt over op onze bewaking en beademing, waarna we hem vanaf de ic transporteren richting de OKC.
Een beter Sinterklaascadeau bestaat niet
Door de drukte met patiënten is de kans groot dat ik langer door moet werken. En daar ben ik best een beetje blij om, want 5 december is stamppot traditie bij het UMC Utrecht. Na het lekkere eten, rond 17:45 uur, wordt onze ic-patiënt naar boven gebracht door de anesthesioloog en de arts-assistent anesthesioloog. Ik focus mij op de LOTX, de dubbele longtransplantatie van eerder vandaag, samen met Dr. E. We doen de laatste check en controles. Ik denk aan vandaag en aan pakjesavond. “Wat zou het toch mooi zijn als wij op pakjesavond deze patiënt nieuwe longen mogen geven. Een beter Sinterklaascadeau kan niet, toch?”, zeg ik tegen Dr. E. Hij is het helemaal met mij eens.
Hierom sta ik in de operatiekamer
Om 19:30 uur halen we de longpatiënt op van de ic. We stellen ons even kort voor. Dr. E. kent de patiënt al van een eerdere ingreep afgelopen week, toen voor een ECLS. We stellen de familie gerust, maar begrijpelijkerwijze komen er toch een aantal emoties vrij. We lopen samen met de familie en een paar collega’s naar de lift. We hebben zo veel apparatuur bij ons, dat het nog net past in de lift.
Om 20:00 uur staat het hele team klaar in de operatiekamer. We doen de laatste check, iedereen is in opperste concentratie. De chirurg zegt tegen de patiënt dat de longen zijn goedgekeurd en we door kunnen met de ingreep. De patiënt wordt erg sentimenteel, de tranen rollen over zijn wangen van geluk. “Het laatste pakje van de Sint? Die was voor mij”, zegt hij. We stellen de patiënt gerust en praten wat met hem als afleiding. Dr. E. belt even met de familie van de patiënt om het verlossende woord ook aan hen door te geven. De patiënt vertelt ons nog een grap waar we om moeten lachen. Opeens besef ik het: hiervoor sta ik op de operatiekamer.
De operatie verloopt soepel en zonder problemen. Tegen 22:30 uur zit de eerste long erin en om 01:30 uur zit de tweede long ook op zijn plek. Om 03:00 uur zijn de dubbele longen geïmplanteerd en afgeleverd aan onze collega’s van de ic. Nu is de zorg aan hen en aan de patiënt. We duimen en hopen dat het allemaal goed verloopt. Dat gun je je patiënt. Niet alleen deze patiënt, maar alle patiënten. Je hoopt dat ze goed en snel opknappen zonder complicaties. Ik ga met een goed gevoel naar huis. Wat vond ik het mooi dat ik hier deel van uit mocht maken.