Serdar Arslan is zorgprofessional en ondernemer bij A-PIC. Serdar en zijn team worden ingehuurd door ziekenhuizen en zorginstanties. In dit blog vertelt Serdar over zijn werkdag op een bijzondere plek: het Prinses Maxima Centrum voor Kinderoncologie in Utrecht.
Vandaag staat Serdar, zoals elke andere dag, om 06.00 uur op. Nadat hij zich heeft klaargemaakt, loopt hij direct naar zijn sokken la. Hij kiest een paar leuke sokken waarmee hij de kinderen aan het lachen kan maken. Want als je in het Prinses Maxima Centrum werkt, staat er één ding als een paal boven water: de kinderen staan op de eerste plaats.
Van vervelende naar betere ervaring
Om 07.15 uur ben ik in het Prinses Maxima Centrum. Ik haal mijn kleding op en kleed me om, zodat ik direct het VAS-team kan ondersteunen. VAS staat voor ‘Vasculair Acces Service’. Dit team wordt gebeld als het prikken bij kinderen moeilijk of lastig gaat. Het VAS-team van het Prinses Maxima Centrum heeft namelijk de meeste ervaring in het prikken en gebruikt hiervoor andere technieken, zoals een echoapparaat. En dit is fijn, want een vervelende ervaring wordt minder vervelend als het prikken bij een patiënt direct goed gaat.
De telefoonlijn van het speciale VAS-team
Om 07.30 uur belt de teamleider met de vraag of ik naar beneden wil komen voor overleg. Er zijn namelijk vandaag drie zieke personeelsleden, dus moet er het een en ander geschoven worden. Gelukkig kan de teamleider zelf ook bijspringen.
Na ons overleg starten we de MRI’s op, testen we de beademingstoestellen en gaan we van start. Ik neem de telefoonlijn van het VAS-team op me, maar het blijkt rustig op de lijn. Daarom ga ik me inlezen in mijn programma van vandaag. Opeens gaat de telefoon van het VAS-team een paar keer, waardoor ik opgeroepen word om vier patiënten te prikken.
Aan het einde van de ochtend, om 11.00 uur, word ik nogmaals gebeld om twee patiënten te prikken. Om het de patiënt zo aangenaam mogelijk te maken, vraag ik om samen een liedje te zingen. Op mijn sokken staan bijen, en ik vraag de patiënt of-ie het liedje van de bij kent. Helaas kent de patiënt het liedje niet en wordt er niet gezongen, maar ik toverde wel een glimlach op het gezicht. En een kind blij zien, op welke manier dan ook, is in het Prinses Maxima Centrum heel veel waard.
Sedatie van een 3-jarige patiënt
De middag is net begonnen als de telefoon gaat. Ik word opgeroepen om naar de MRI te komen. Er moet een patiënt, een kind van drie jaar, gesedeerd worden. Nadat de kleine patiënt is gesedeerd en rustig is gaan slapen, verricht ik nog wat andere zaken bij de patiënt. Ik wissel een neus-maagsonde, vervang een Hickman pleister en er worden botbiopten en een beenmergpunctie afgenomen.
Om 13.30 uur wordt het patiëntje naar de recovery van het Prinses Maxima Centrum gebracht. Het gaat gelukkig goed, en de vader mag bij zijn kind zijn. Ik draag de gegevens van de patiënt over aan de recovery verpleegkundige en keer terug naar de MRI. Ik vraag de teamleider of zij mijn VAS-telefoon wil waarnemen en waar nodig wil afgeven aan de achterwacht. De teamleider stemt toe, wat erg fijn is. Zo kan ik mij namelijk focussen op de PET/CT scan van de patiënt.
De PET/CT
Om 14.00 uur kijk ik nogmaals bij de 3-jarige patiënt. Gelukkig had hij op de afdeling al iets gekregen om wat rustiger te worden. Ik geef hem nog wat Propofol, waarna hij in slaap valt. De vader neemt afscheid van zijn kind, wat natuurlijk even moeilijk is. Vervolgens sluiten we het kindje veilig aan op de bewaking. Nu kan de PET/CT scan gestart worden.
Rond 15.00 uur wordt de kleine patiënt naar de recovery overgeplaatst. Ik geef de overdracht aan de verpleegkundige en ga zelf even snel lunchen. Daar had ik eerder nog geen tijd voor gehad.
Goed luisteren naar de patiënt
Net nadat ik mijn lunch op heb, wordt de tweede patiënt naar binnen gebracht. We luisteren aandachtig naar de wensen van deze patiënt en gaan daarna kijken hoe we die het beste kunnen laten uitkomen. Dit is altijd erg belangrijk, omdat we willen dat de patiënt zich zo veel mogelijk op zijn of haar gemak voelt in het Prinses Maxima Centrum. Ik dien vervolgens wat Propofol toe, waarna de patiënt rustig in slaap valt. Daarna draag ik de patiënt over aan de verpleegkundige van de recovery.
Ik kijk op de klok: 16.30 uur alweer. Wat gaat de tijd snel! Ik ruim alles op en ga naar de teamleider. Samen bespreken we de dag. Beiden zijn we trots: we hebben alles toch maar voor elkaar gekregen. En zelfs de teamleider heeft in de behandelkamer gestaan. Dat gebeurt anders niet zo snel, maar doordat er een tekort aan personeel was door ziekte, was het nu wel nodig. Voor die flexibiliteit en skills heb ik veel respect. We sluiten de dag af en om 17.00 uur zit deze mooie dienst in het Prinses Maxima Centrum er officieel op.